Het is januari 2021 en ik fiets naar oma (102) toe om even gezellig aan te waaien. Heerlijk weertje erbij, het zonnetje schijnt. Ik zie haar zitten in de gezamenlijke woonkamer en neem haar mee naar haar kamer. Even een momentje samen. Terwijl we kletsen voel ik opeens mij opa in de ruimte. De man van mijn oma, die al jaren voordat ik geboren ben overleden is. Ik krijg er kippenvel van. Hoewel ik mijn opa nooit gekend heb, voel ik een enorme connectie met hem. Zo bijzonder. Ik voel hem al jaren om mee heen. Maar nog nooit zo bij oma.
Vier maanden later is ze overleden. Dat is precies vandaag, net voor de dodenherdenking, waar ze ons altijd structureel naar meenam. Dat vond ze belangrijk. Ik vind het mooi dat ze op deze dag is overleden. Dat geeft vandaag een extra speciaal gevoel. Het laat me stil staan bij de mensen die belangrijk voor me zijn (geweest). Die ik lief heb. Daar dankbaar voor te zijn. Maar ook dankbaar zijn voor het leven. Te genieten van alle mooie herinneringen, van alles wat er is en wat er komen gaat. Volop te leven. Het leven te vieren.
De dag voor haar overlijden heb ik haar naast haar gezeten om haar bij te staan. Haar hand vast gehouden. Stevig. Want dat had ze blijkbaar nodig. Ik voelde haar vechten voor haar leven. Dat heeft altijd gedaan. Oneindige levenslust, anders word je ook geen 103 denk ik. Ik kan het me voorstellen dat het dan lastig is om ‘te gaan’. Na zoveel jaren vertrouwd te zijn in deze wereld. Om haar te steunen heb ik haar verteld dat opa bij haar is om de gemakkelijker te maken. Dat ze het super gedaan heeft, voor iedereen, en dat ze zich over mag geven. Kippenvel krijg ik er weer van.
Hoewel ik nooit iemand wilde zien die is overleden, voelde dit bij oma anders. Ik wilde bij haar zijn. Een kopje thee bij haar drinken. Haar aanraken. Haar hand kussen. Stil staan bij haar leven en alles wat ze ons gegeven heeft. Dankbaar zijn. Samen zijn. Ik voelde geen angst, maar liefde. En zo bijzonder; ik voelde eigenlijk geen verdriet. Want ik voelde dat ze er was. Ik voelde de aanwezigheid van haar ziel, bij haar levenloze lichaam. Voor mij een bizarre gewaarwording.
Op de begrafenis van haar lichaam voelde ik dat ze erbij was. Een vreemde gewaarwording. Ik ervaarde haar om me heen en samen stonden we te kijken hoe haar lichaam begraven werd bij het lichaam van mijn opa. Het voelde fijn. Het voelde warm. Samen afscheid nemen van het aardse leven wat we samen geleefd hebben. Ik voelde me haast schuldig en ongemakkelijk naar de rest van de familie. Waar ik bij hun verdriet voelde, was ik juist in de feeststemming door de ervaring waar ik me op dat moment bewust van was. Ik werd er giechelig van.
Inmiddels een jaar later. Precies een jaar. Mooi om met deze blog nog eens stil te staan bij oma en de liefdevolle powervrouw die ze voor iedereen geweest is. <3
Dit weekend wil ik even een gezellig voorjaarsbloementje bij haar graf zetten en het netjes maken als het nodig is. Iets wat ze ons echt heeft bijgebracht. Met regelmaat sleepte ze ons mee naar graven die voor haar belangrijk waren, naar graven van mensen die ze gekend had en geen nabestaanden meer hadden die zich om het graf bekommerden. Of naar graven om ons een les te leren, zoals het graf van een meisje dat met vuur gespeeld had in het toilet en dat niet overleefd had.
Dus ja, ik voel een plicht en die vervul ik met liefde. Goed voor oma haar graf zorgen, zoals ze dat altijd voor veel anderen gedaan had. Ik weet dat ze dat fijn vindt. Ik voel dat ze het fijn vindt. Ze vertelt het me. Op de manier zoals ze dat kon doen. Een beetje bazig en kritisch. Eigenlijk wilde ik dat al een paar weken geleden. Maar nee, dat mocht niet ‘want het kon nog vriezen’. Terwijl ze dat zegt moet ik lachen. Typisch oma. Grappig hoe je dat zo door kan krijgen.
In deze blog wilde ik eigenlijk delen dat ik gewild had dat ik eerder gestart was met mijn opleiding tot Holistisch Transformatie Therapeut. Dat ik het bovenstaande bewuster had kunnen ervaren of dat ik meer voor oma had kunnen doen. Maar terwijl ik het uit zit te typen ben ik eigenlijk verwonderd van alles wat ik al gevoeld en ervaren heb. De theorie en de ervaring uit de opleiding had ik hier helemaal niet voor nodig. Mooi om me hier zo bewust van te worden.
Het is bijzonder hoeveel je kunt voelen en ervaren. Ook zonder dat je de kennis er over hebt. We voelen zoveel meer dan we ons beseffen. En als we ons er bewust van zijn dan wuiven we het gauw weg in het kader van: ik bedenk het vast gewoon. Het is onbekend en voor we het weten gaat ons hoofd er mee aan de haal. We denken dat onze mind het bedenkt en we al in ons hoofd schieten op dat moment, maar eigenlijk gebeurt het pas op het moment dat je het zelf in twijfel gaat brengen. Tenminste dat is mijn ervaring.
In mijn opleiding krijg ik handvaten om er mee aan de slag te gaan, ik krijg woorden voor wat ik ervaar en het vertrouwen op dit gebied groeit met de week. Niet alleen in het contact met mensen die overleden zijn, maar ook met b.v. kinderen of delen in mezelf. Zo ontzettend waardevol. Ik voel me dankbaar en verwonder me elke keer weer. Ik krijg er kriebels van in mijn buik terwijl ik dit typ, al zittend in de tuin van het vakantiehuisje waar ik op dit moment een weekje geniet met drie vriendinnetjes. Nog even lekker genieten, overmorgen gaan we weer naar huis. Kan ik dan mooi dat bloementje even naar oma brengen. “Ja, dat wordt tijd” hoor ik oma zeggen met een glimlach. Haha. Ik hou ervan. <3