Het is moederdag. Dus ja, ik ga bij pap en mam langs om gezellig een bakkie te doen en een cadeautje te geven. Doen we al van jongs af aan. Al ging het vroeger gepaard met het ontbijtje op bed en het geven van knutselstukjes, zoals vele andere gezinnen het waarschijnlijk doen. Kopje thee, croissantje met kaas en een blokje chocolade.
Drie jaar geleden was het ook Moederdag en kreeg ik er op eens een ander gevoel bij. Want waar ik ‘bezig’ was met naar mijn moeder gaan, merkte ik op dat de mensen om me heen het zelf met inmiddels hun eigen gezin aan het vieren waren. Oef. Dat deed toch een beetje zeer. Het raakte mijn verlangen om zelf een gezinnetje te hebben.
Als je mij al langer volgt en mijn blogs leest, weet je dat we al een aantal jaar bezig zijn met onze kinderwens. Eind 2017 was het dan ook ´even´ raak. Twee dagen voorzichtig genieten dat het dan echt zover was en nog voor ik me 100% over kon geven aan het gevoel dat het werkelijk zo was, viel de droom in duigen.
Inmiddels is 2022 en is het ´nog´ niet gelukt. Jammer maar geeft niet. Want ik weet dat het nog wel komen gaat. Eerst mijn eigen gezondheid op orde na alle sores van het fertiliteitstraject waar we mee gestopt zijn, de Lyme en de schildklierproblemen. Vooral samen genieten en dan komt dat cadeautje vanzelf op ons pad. We hebben geduld en vertrouwen.
Ondertussen blijft Moederdag steeds weer terug komen en elke keer ervaar ik het weer anders als kinderloze moeder. Het ligt er ook maar net aan hoe ik mijn vel zit. Vorig jaar ging het best wel goed en voelde ik de leegte een stuk minder. Misschien komt dat ook wel omdat ik me inmiddels wél moeder voel. Ook zonder kind(eren).
De afgelopen tijd worden we online gespamd met Moederdagacties. Elke komt weer anders aan. Meestal refereert het in mijn hoofd naar mijn eigen moeder. Maar als het cadeaus zijn voor kleine kids dan raakt het toch wel even weer mijn verlangen en daarmee het gemis aan datgene wat er nog niet is.
Dit jaar ga ik het anders doen, besloot ik van de week.
Wat nou als ik gewoon Moederdag ga vieren? Samen met mijn man. Op bed, lekker ontbijtje. Gezelligheid. Samen. Om te vieren dat ik me moeder voel. Op de wens om een kindje te mogen krijgen en de moeder te mogen zijn waar ik van jongs af aan al van gedroomd heb. Dat gaan we doen. En niet alleen dat ontbijt. Ik ga ook gewoon een cadeautje voor mezelf kopen. Omdat het kan.
Veel mensen staan er niet bij stil hoe zo’n dag ervaren kan worden door leukerds die dolgraag ook Moederdag willen vieren. Met deze blog wil ik je inzicht geven in hoe het ervaren kan worden, voor de mensen die zelf deze struggles (gelukkig) niet kennen. Voor de mensen die in hetzelfde schuitje zitten, hoop ik zo woorden te geven aan wat ze misschien zelf ook voelen én wie weet je te inspireren om het ook te vieren en jezelf vooral lekker in de watten te leggen op deze dag.
Lees je nu pas voor het eerst mijn verhaal en ben je nieuwsgierig naar wat ik eerder geschreven heb? Check de blogcategorie Persoonlijk even en ik zet ze voor je op een rij.
