“Desiree, ben jij bang voor de dood?” Deze vraag kreeg ik tijdens een opstelling, ontwikkeld door een Bioresonantie X Holisitisch Transformatie Therapeut, en begeleid door een van mijn opleidingsgenootjes. In de opleiding oefenen we veel met elkaar. Super leerzaam en ook weer interessant voor je eigen proces. In deze blog deel ik hoe de vraag op mijn pad kwam en wat er achter bleek te zitten.

Ik ging de vraag in met: “Waarom heb ik bloedneuzen?”. Eigenlijk de laatste klacht waarvan ik nog steeds niet snap waarom ik ze krijg. Soms elke ochtend, altijd net voor het wakker worden. Soms zijn ze even weg en dan komen ze weer. Zo vreemd. We onderzoeken op welke laag de oorzaak van het probleem zit: fysiek, emotioneel, mentaal of spiritueel. De lagen waar we veel mee werken in het transformatiewerk. Ze hebben namelijk allemaal invloed op elkaar. Daar kom ik later nog wel eens op terug.

Voor ik het weet beland ik van mijn lekker praktische bloedneusvraag, via schildklierproblematiek, in een familie-opstelling en krijg ik de vraag “Ben je bang voor de dood?” voorgeschoteld. Ik hoor het, voel en denk na. Dan vertel ik: “Die vraag heb ik een paar jaar terug ook gehad, n.a.v. klachten over het slecht in slaap vallen. Toen snapte ik hem al niet echt. Want ik voelde het niet zo. Dacht misschien zit het zo diep dat ik het niet door heb.”

Ik vervolg: “Inmiddels weet ik eigenlijk wel zeker dat ik dat niet ben. Want ik heb me aan het begin van het fertiliteitstraject (hormonen X lyme X andere shizzle) zo beroerd gevoeld dat ik kon snappen dat er een punt is in je leven waarop het oké is om dood te gaan.”

Maar waarom komt deze vraag dan wel boven water? We onderzoeken verder en al gauw wordt het helder. Die angst voor de dood is niet van mij. Maar komt bij mijn (voor)ouders vandaan. Ik heb het blijkbaar met liefde gedragen, alsof het van mij was. Onbewust. Met alle gevolgen van dien.

We doen systemisch wat nodig is. Ik geef de angst voor de dood terug aan diegene waar het toebehoort en zeg wat ik daarbij te zeggen heb. Op dat moment breken de emoties los. Begin me daar toch een potje te huilen. Bijzondere gewaarwording aangezien ik me niet verdrietig voel en het in mijn hoofd niet kan plaatsen. Blijft bijzonder hoe het werkt.

De opstelling zet zich voort. De ‘angst voor de dood’ is weer teruggegeven aan diegene waar het toebehoort. Ook daar ontstaan veel emoties van de pijn en het verdriet, wat onder de angst verscholen lag. Dit stuk wordt getransformeerd, geheeld en het geeft mij ruimte.

Ik voel dat ik ruimer ga ademen.
Mijn levensenergie kan vrij stromen.

Ik ben niet bang voor de dood
En er is ruimte voor nieuw leven

<3