Het is net na 8 uur en ik rij richting Schoonoord voor een opleidingsdag. Q-music aan op de radio en na het eerste nummer dat ik hoor, beginnen Mattie en Marieke hun reactie te geven op de video van BOOS over de voice. Marieke haar eerste reactie wordt gevormd door een enorme boosheid naar John de Mol. Hoe kan het in de vredesnaam dat hij zo hamert op dat de vrouwen de ruimte moeten voelen om het te vertellen. Mattie nuanceert dat door aan te geven dat de fragmenten van de vrouwen, waarin steeds aangegeven werd dat ze het niet durfden te zeggen, daar waarschijnlijk een rol in gespeeld hebben waardoor daar de lading op is komen te liggen.

Ik hoor het eens aan en merk dat er iets in mij gebeurt. Ik word getriggerd. Het raakt me. Niet zozeer om dat ik een van de meningen deel, maar iets in de onderstroom. Ik voel de boosheid van Marieke door de radio heen. Ik raak er van in de war. Want ik ben helemaal niet boos. Inmiddels weet ik, dat wanneer ik zoiets voel, het blijkbaar iets is in mij wat het kan raken. Ik onderzoek het; voel en denk er eens over na. Ja, ik heb ook te maken gehad met seksueel misbruik. Maar dat stuk heb ik naar mijn idee al verwerkt met EMDR en de hele rattenplan. Al snel ontdek ik dat het de pijn is van het geheim met je meedragen.

Al een paar jaar denk ik aan het schrijven van deze blog. Maar met dit soort dingen forceer ik niets. Ik laat het komen zoals het komt. Vandaag voelt als de dag dat het zo moet zijn. Ik weet hoe het is om met een geheim te lopen. 10 jaar lang heb ik het gedaan. En weet hoe helend het kan werken om het te delen. Het schrijven deze blog zal daar voor mij aan bijdragen. Maar dat is niet het doel van dat ik dit schrijf en online deel. Het gaat om iets wat groter is dan mij. Ik wil opstaan voor alle vrouwen die dit niet durven te delen, maar die wel het zelfde voelen. En hopelijk kan ik diegene die met een vergelijkbaar geheim worstelen, met mijn verhaal inspireren in hoe ze zelf die stap kunnen zetten. Misschien werkt mijn manier ook voor hun.

Terug naar vanochtend….

Terwijl ik in de auto zit voel ik me duizelig. Iets wat ik inmiddels herken. Ik vertrek uit mijn lijf en vlieg met mijn aandacht uit mijn lichaam. Want voelen is  te confronterend. Daar wil ik niet zijn. Dan voel ik de pijn die op dat moment aangeraakt wordt. En die pijn vermijd ik graag. Inmiddels herken ik het patroon. Het is mijn overlevingsstrategie. Beetje als een struisvogel je kop in het zand steken. We ‘vertrekken’ en doen alsof het er niet is. Maar op de lange termijn werkt dat natuurlijk precies zoals het onderwater drukken van die welbekende ballon die snoeihard naar boven komt. Inmiddels durf ik te voelen en onderzoek ik nu dus ook wat er gaande is. Hey, ik wil niet voelen. Waar vlucht ik onbewust voor? Wat wil er gevoeld worden?  Daar ga ik, de tranen rollen.

Ja hoor, daar is het antwoord. Het gaat over het hebben van een geheim, over seksueel misbruik. Een thema waar ik zelf 10 jaar lang mee geworsteld heb.

Want ja, zoals ik al zei, ook ik heb te maken gehad met seksueel misbruik. Ik was 14 jaar toen een ouwe man zijn handen niet thuis kon houden. Zelf nog volop in ontwikkeling en geen benul wat er eigenlijk gaande was. Ik kon geen kant op. Het was donker, een afgelegen plek en ik werd klemgezet in een schuurtje. In die situatie wilde ik letterlijk niet in mijn lichaam zijn, dus deed ik alsof ik thuis was en ging ergens anders aan denken. Precies hetzelfde als er vanochtend gebeuren. Gewoon doen alsof het er niet is. Dan heb je er ook geen last van. Ik ging naar huis, stapte onder de douche en huilde me moe.. Zo’n 6 keer herhaalde dit zich en stap voor stap ging het steeds verder.

Hoe kan het dat je iets zo vaak kan laten gebeuren?
Waarom heb je niet eerder bij iemand aan de bel getrokken?
Dat zal ik je vertellen.

De mannen die hier een handje van hebben, zijn hier op hun manier in getraind. Ze doen het vaker en weten precies hoe ze het moeten spelen. Ze weten hoe ze je kunnen manipuleren waardoor je denkt dat je iets in te brengen hebt en het gevoel krijgt dat je zelf blijkbaar niet duidelijk genoeg geweest bent. Je gaat aan jezelf twijfelen. Je voelt je schuldig. Je schaamt je. En wat ik vervolgens had is dat ik dacht dat ik dit zelf wel kon dragen. Dat vond ik een betere optie dan mijn ouders en zus hiermee belasten. Ik wilde hun geen pijn doen. Want door hun ben ik in contact gekomen met de desbetreffende man én ik wilde niet dat zij zich schuldig zouden voelen. Dat deed mij teveel pijn. Dus koos ik ervoor om mijn mond te houden en hun die pijn te besparen. Kon er bij mij ook nog wel bij. Ik vond manieren om aan de situatie met de man te ontsnappen, tot het op een gegeven moment op een andere manier oploste.

Omdat het delen voor mij geen optie was, koos ik ervoor om het te ‘vergeten’. Ik stop het in dat vakje in mijn hoofd en doe net alsof het niet gebeurt is. Dan is het er ook niet. Maar zo werkt het natuurlijk niet. 10 jaar lang heb ik het geheim gehouden en er nooit wat over gezegd. Het was mijn geheim. En ik kan je zeggen, dat voelt eenzaam. Al zoekend naar de woorden tijdens een gesprek met de officier van justitie kwam er een mooie beschrijving boven van hoe het voor mij gevoeld heb. Ik heb onbewust het gevoel gehad dat niemand van mij kon houden zoals ik ben. Met mijn geheim had ik het gevoel dat ik ‘mezelf in al die jaren niet of nooit geweest was’. Ik kon niet eens verbinding maken met mezelf, laat staan met een ander. En daar deed ik ook alles voor. Onbewust. Gewoon je dagen van 06.30 tot 22.00 uur volproppen, dan heb je geen tijd om te voelen. Dat is toch wel een van mijn beste strategieën geweest.

Totdat ik er last van begon te krijgen.

Deze nare ervaring werd op verschillende manieren naar boven gehaald. Een goede bekende die vertelde dat ze verhalen gehoord had over de man en vroeg of hij ook iets dergelijks bij mij had gedaan. “Nee” was mijn reflex. Zonder na te denken vloog het eruit. Overdonderd van de vraag. Ik had immers besloten dat ik ging doen alsof het niet gebeurt was en daar was ik jaren in getraind en behoorlijk goed in geworden. Eenmaal uitgestapt brak ik in tranen uit. Ik ging gauw mijn huis in en was blij dat er niemand thuis was om mij op mijn emoties te betrappen. Ik stapte onder de douche om rustig te worden en even lekker uit te janken. En hoppa, luikje dicht en verder.

Ook mijn ouders hadden verhalen gehoord en ze spraken erover in de keuken waar ik bij was. Ik schrok er van. Reageerde er niet op. Liep de ruimte uit. Ik besefte mij dat mijn ouders er vast over gesproken hadden om te kijken hoe ik daar op zou reageren. Maar inmiddels was ik al geoefend in het opzetten van dat masker, dat ik inmiddels al jaren gedragen had. Eenmaal uit de ruimte vloog het me aan, was ik overweldigd door emoties en ben ik richting de douche gegaan om zo wat tot rust te komen en mijn pijn te verbergen. Ondertussen baalde ik dat ik de kans niet gegrepen had om het te delen. Ging ik mezelf daar ook nog even lekker op afwijzen. Lekker liefdevol naar mezelf. NOT.

Daarna was er een situatie in de rechtbank, waar ik voor mijn studie het gesprek moest analyseren dat er gaande was. Driemaal raden wat voor zaak het was. Precies. Het ging om seksueel misbruik. Ik herkende me in de situatie en werd pissig op de man die deed alsof hij dacht dat het iets wederkerigs was. Ik moest me inhouden om niet te gaan huilen, want er zat zoveel herkenning in het verhaal van het meisje. Het was ontzettend confronterend en het besef dat wat er gebeurt was écht niet door de beugel kon én niet mijn schuld was, begon te komen. Ik was nog zo jong en had eigenlijk geen benul. Met het schrijven komen de flashbacks terug van hoe de man ervan genoot en over mijn schouder zat te hijgen. Walgelijk gevoel. Toen had ik niet door dat hij er zo van genoot, ik snapte er gewoon niets van.

Na de ervaring in de rechtbank dacht ik; nu is het tijd om het te vertellen. Mijn geheim moet eruit. Het zit me hoog en het zit in de weg. Het vliegt me regelmatig aan.  Dus hoppa, laat ik het eerst aan mijn vriend vertellen en vanuit daar zie ik het wel verder. Vol goede voornemens tot het moment daar was. Floeps, het zat alweer in dat vakje waar ik het al 10 jaar veilig opgeborgen had. Voelmodus uit, emoties weggestopt. Lekker veilig, opgeruimd staat netjes. Als je zoiets meegemaakt hebt en al voor jezelf hebt gehouden, dan voelt het vertrouwd om het op die manier te doen. Ik wist niet beter en de pijn en het verdriet wat vrij zou komen, was te groot. Zo waren er meerdere ervaringen waarin ik zo graag de stap wilde zetten maar het gewoon niet voor elkaar kreeg. Het geheim voelde als te groot.

Ik had er last van, het zat me in de weg. Ook voelde ik dat ik het dolgraag wilde delen. Het moest eruit. Maar hoe dan? Hoe. Het lukte me gewoon niet om de moed te vinden om het te vertellen. Het voelde zo groots. Te groot. Ik had het lef niet. Hoe moest ik in de vredesnaam de situatie zo creëren dat ik dit open kon breken. Dat luik zat stokstijf dicht. Ik kon er niet bij. Alleen in het heetst van de strijd als het me aanvloog, dan stond ie open en kon ik de emoties niet meer verbergen. Dat zou een ingang zijn voor een gesprek. Maar dan moest het wel gebeuren op een plek waar andere bij waren. Maar ik zonderde mij op die momenten juist af en kreeg elke keer de mogelijkheid om me te ‘verstoppen’. Zo bleef het geheim.

Ondertussen had ik zo’n groot verlangen om het te delen. Zo groot dat ik hoopte dat mijn ouders het concreet aan mij zouden vragen. Ja, dat leek me dan een goede optie. Dan hoefde ik het zelf niet aan te kaarten en het gesprek aan te gaan. Want hoe in de vredesnaam initieer je zoiets? Ja. Ik had het besloten. Als het me weer zo concreet gevraagd werd ging ik ‘ja’ zeggen. Zo gebeurde het ook uiteindelijk. Er waren weer verhalen bij mijn ouders aangekomen en ik kreeg heel concreet de vraag; ‘we hebben dit en dit gehoord….heeft hij ook aan jou gezeten?’. Mijn gezicht sprak boekdelen. De emoties lagen zo aan de oppervlakte, er waren geen woorden meer nodig. We spraken er kort over er ontstond een beetje lucht. 10 jaar later, ik was inmiddels 24, was het geheim er eindelijk uit. Anno 2022 zit hier voor mij nog steeds lading op. Het vertellen van mijn geheim.

Met deze ervaring voelde ik ook de moed om het mijn toenmalige vriend vertellen. En vervolgens, super gezellig met kerst, aan mijn zus en zwager. Jongens wat een kutkerst was dat. Elke keer als ik nu anno 2022 terugdenk aan die momenten dat ik het ging vertellen, voel ik de emoties weer oppoppen. Dat moment dat je eindelijk uit kan spreken wat er gebeurt is. Dat moment dat je niet meer alleen bent met je geheim. Die arm om me heen, dat luisterend oor, die lieve woorden, die ene emoticon over de app. Om vervolgens ook de pijn te voelen die zij weer ervaren door terug te denken aan die tijd. Je wilt een ander geen pijn doen, geen rotgevoel geven, dus draag je de shit zelf liever.

Hoe is het om zo lang met een geheim te lopen?
En hoe moeilijk is het om het in het licht te zetten.

Elke keer als ik het idee had om het iemand te vertellen, stelde ik me voor hoe het gesprek zou verlopen. En daar ging ik, volledig in de paniekstand en overspoeld van emoties. Enkel door er aan te denken. Zoveel lading dat er voor mij op zat. Super logisch ook. Op een gegeven moment ging ik een weekend met vriendinnen weg. Ik hoopte dat ik de moed zou vinden om het te delen zodat ik ze in één klap gehad had. Het hele weekend aan gedacht maar ik voelde niet het moment om het te uiten. Eenmaal thuis raakte ik weer in paniek en besloot ik het één vriendin te vertellen. Ik appte haar met de vraag of ze thuis was en na haar ‘ja’ stuurde ik dat ik eraan kwam en dat ik iets wilde delen wat ik heel moeilijk vond. Dat was voor mij het openzetten van de deur om het gemakkelijker te maken om het te vertellen. Jankend kwam ik aan en deelde ik mijn verhaal.

Zo heb ik het in de afgelopen jaren met steeds meer mensen gedeeld. Sommige pas een paar jaar geleden. Moet je nagaan. Ik moest toch een bepaalde noodzaak voelen om het eruit te krijgen en te voelen dat ik die stap wel ‘moest’ zetten. Zo deed ik met iemand een persoonlijk ontwikkelingstraject en was ik bang dat het daar naar boven zou komen en ik wilde niet dat zij het op die manier te horen zou krijgen. Dus sprak ik met haar af op de ik-app-je-even-dat-ik-iets-lastigs-wil-delen-manier en deelde het. Inmiddels een aangifte en rechtszaak later ‘moest’ ik het ook een andere vriendin vertellen. Ik had er last van dat ik ze er niet van op de hoogte was en wilde dat ze mijn verhaal hoorde. En met nog iemand anders deelde ik het omdat ik voelde dat ik het in een blog zou gaan delen en wilde niet dat ze het op die manier zou lezen.

Dat idee van die blog zit al een paar jaar in mijn hoofd. Maar het kwam niet uit mijn handen. Maar vanochtend kreeg ik weer dat warme gevoel van hoe het voelt als ik mijn geheim deel en ik die liefdevolle reactie mag ontvangen. Ik werd geraakt door het gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Het berichtje van de vrouwelijke medewerkers van John die zeggen: “Het ligt niet aan de vrouwen” gaven me steun. Alsof er voor mij opgestaan werd. Alsof ik de bevestiging kreeg dat ik niet de gene ben die zich zou moeten verdedigen. Het gaf me een gevoel van noodzaak om iets terug te doen, voor de mensen die nog worstelen met zo’n geheim. Net als dat ik destijds voelde dat ik toch echt aangifte wilde doen, omdat ik zo kon voorkomen dat hij nog meer schade aan kon richten. Die verantwoordelijkheid nam ik. Voor een ander, dat werkt blijkbaar beter dan het voor jezelf te doen. Toch te zot, maar ook begrijpelijk. Je authenticiteit is door zo´n situatie tot een 0-punt gedaald. Je bent een niemand.

Maar hey!
Er is licht aan de horizon.
Want inmiddels praat ik er veel gemakkelijker over.
Deel ik het zo hap snap als het zo loopt.
Ik verberg het niet en ga het aan.
En vandaag wel erg groots.
Want het mag gedeeld worden.
Dat is wat ik vanochtend voelde.

Ik zet het hier volop mee in het licht. Dat voelt kwetsbaar, maar voelt voor nu goed. Ik weet inmiddels dat niemand mij er op af zal rekenen. En het dient vooral een hoger doel. Want waar ik dit typ, zijn er zoveel mensen die hun verhaal graag zouden willen delen maar het niet durven. Hun ‘luikje’ zit nog goed dicht. Voor die vrouwen deel ik mijn verhaal. Om ze te laten weten dat ik ze begrijp. Dat ze niet alleen zijn. En hopelijk kan ik ze inspireren met mijn verhaal om het met anderen om hun heen te delen. Want dat gaat je helpen. Door het te delen krijg het lucht en lukt het gemakkelijker om stappen te zetten om het trauma te verwerken en jezelf daarmee een fijner leven te gunnen. Oké, eerst even door de shit gaan…maar hey, na regen schijnt zonneschijn. En onthoud goed: je hoeft het niet alleen te doen. Weet dat je altijd bij mij terecht kan.

Hopelijk heb ik met mijn verhaal inzicht kunnen geven in hoe het kan werken als je te maken hebt gehad met seksueel misbruik. Hoe je lichaam en mind werkt om een manier te vinden om daar mee te dealen. En dat het dus niet zo gemakkelijk is om het maar even te delen. Er zit zoveel schaamte, schuldgevoel en verdriet achter. Dat in combinatie met de loyaliteit naar de mensen om je heen. Plus het feit dat je in zo´n situatie zo over je eigen grenzen bent geramd, dat je eigenlijk niet eens meer weet waar ze überhaupt zitten….hoe in de vredesnaam zou je dan een grens moeten trekken om er klaar mee te zijn en het niet te pikken. Daar is veel innerlijk werk voor nodig. Want na zo´n situatie is de overtuiging zo ontzettend hard bekrachtigt dat jij er niet toe doet. Dat je maar een object bent. Geen recht van spreken hebt. Dus ja, hoe dan?

Er zijn zoveel mensen die te maken hebben gekregen met seksueel misbruik. Als je zelf al niets hebt meegemaakt dan is het wel iemand die dicht bij je staat. Ik zou haast zeggen, ga het gesprek eens aan. Gebruik de Voice om met je vrienden of vriendinnen in gesprek te gaan. Want ja, ook mannen kan dit overkomen. Verzamel het lef, als je hier ook mee te maken hebt gehad, om het te uiten als het onderwerp op tafel komt. Of stuur dat appje. Mag ook naar mij. Ik sta met alle liefde voor je klaar. Je mag altijd appen, mailen, bellen of langskomen. Ik help en ondersteun je waar mogelijk. Niet als dienst, laat dat duidelijk zijn. Gewoon als lotgenoten. Omdat het samen dragelijker wordt. Op z’n minst kan ik naar je luisteren, met je wandelen, een kop thee met je drinken. Mijn ervaring delen, vertellen wat mij geholpen heeft. Voel je dat je dit wil maar voelt het voor jou ook zo groots. Gebruik mijn app-techniek. En verzend het gauw voordat je mind er over heen gaat. 😉

Zo wat een kapittel van een blog zou mijn oma gezegd hebben. Lang verhaal. En eigenlijk nog steeds niet uitgepraat. Maar hey, je kent mij. Er komt vast nog wel eens een vervolg op in de vorm van nieuwe blogs. Want nu je dit weet, kan ook eens delen waarom ik best begrijp dat ik schildklierproblemen heb (iets met je keel en dingen uitspreken ;-)) en waarom de ziekte van lyme (kan zich zo lekker goed ‘verstoppen’) heb gekregen en hoe ik dat zie. Maar ook hoe ik van al deze shit mijn superpowers heb gemaakt en inzet in het ondernemerschap. Want als je alle shit door bent, ga je mooie pareltjes ontdekken. Toi toi toi en ik gedachten ben ik bij je. Dikke knuffel van mij!