De afgelopen 2 jaar ben ik volop aan het uitzoeken waarom ik zo extreem moe ben. Ik ging van specialist naar specialist, ontdekte van alles, ging aan de slag met voeding en leefstijl, kroop wat omhoog en kelderde net zo hard weer. Wat is het wat mijn systeem plat legt? In deze blog deel ik weer een puzzelstukje in mijn zoektocht. Of misschien wel het laatste puzzelstukje?
Ik deed de deur dicht van de auto en het vloog me aan. Tranen rolden over mijn wangen. Huilen, huilen, huilen. Ik zit te voelen waarom ik huil, maar ik ben helemaal verward. Ben ik nou opgelucht over wat ik net gehoord heb, of ben ik juist geschrokken? Ik besluit het antwoord in het midden te laten en de emoties maar toe te laten, het moet er blijkbaar even uit.
Afgelopen maanden ging het af en toe weer bergopwaarts. Zo goed, dat ik zelfs weer de energie voelde om de laptop af en toe open te gooien. Ik heb zelfs een keer op de racefiets gezeten. En daarna kelderde het weer helemaal de verkeerde kant op. Ik lag weer lam op de bank. Want zo voelt het. Alsof mijn lichaam vecht tegen iets. Mijn systeem ligt plat.
In de afgelopen twee jaar heb ik zoveel gedaan. Ik ging van specialist naar specialist en deed allerlei onderzoeken. Huisarts, endocrionoloog, kinesioloog, energetische healingstherapeut, osteopaat, orthomoleculair therapeut. Honderdduizend keer bloedprikken, ontlastingsonderzoek, dna paspoort, gezondheidsreset, veel suppletie. Elke stap heeft me wat gebracht, maar alsnog lig ik hier wéér plat.
Dit kan niet kloppen. Het klopt gewoon niet. Ik heb een leeg leven en hoef niets. Ik wandel elke dag minimaal een uur. Ik eet biologisch, glutenvrij, zuivelvrij. Drink geen alcohol en cafeïne. Gebruik glazen bakjes ipv plastik. Eet drie maaltijden op een dag en als het even kan is mijn eten en drinken warm zodat het mijn lichaam minder energie kost. En zo nog 600 dingen die ik doe. Vreemd toch?
Het voelt alsof mijn lichaam offline is. Mijn lichaam wil liggen. Ik voel mijn hart bonken. Ik voel mijn lichaam stress hebben. Verwarrend, want alle stresselementen zijn uit mijn leven. Ik lig op die bank en mijn lichaam wil gewoon niet. Ik bedenk me dat het ook zo moet voelen als je ziek bent en gaat sterven. Je lichaam is gewoon op en wil niet meer. Ik zou er vrede mee hebben, want dit is niets.
In mijn omgeving hoor ik regelmatig iemand wat zeggen over bioresonantie. Ik merk dat het bij mij resoneert en dan gaan bij mij de lampjes branden. Hey, het komt nu wel vaker voorbij, misschien moet ik dan toch nog maar weer naar een andere specialist. Ik blijf bezig, maar goed….ik wil de oorzaak boven water hebben want zo kan het echt niet langer.
Via Google kwam ik bij een bioresonantietherapeut in de buurt terecht. Ik appte haar en de dag erna zouden we even bellen. Bleek er een klant afgezegd te hebben en ik kon dezelfde dag nog terecht. Ik voelde even en besloot het direct maar aan te gaan. Het voelde urgent, dus hoppa. In de auto en die kant op. Nou binnen een paar minuten kwam daar het bericht: 2 borreliabacteriën, alsdus Lyme.
Een tijdje terug heb ik er op geprikt, maar het schijnt nogal ingewikkeld te zijn om dit aan te kunnen tonen via bloed prikken. De bacterie kan er op verschillende manieren voor zorgen dat het onherkenbaar wordt, bv door haar celwand af te werpen, zich in te kapselen in ons lichaam en in een slapende vorm te overleven of zich te omhullen met eiwit zodat het onvindbaar is. Met behulp van bioresonantie kon het wel boven water gehaald worden.
Inmiddels twee dagen later en verschillende jankbuien verder. Ik ben nog steeds in de war. Dik twee jaar heb ik hiermee lopen vechten en ben ik bezig geweest om de oorzaak te vinden. Ik heb strenge diëten gevolgd om te kunnen achterhalen waar ik nou zo op reageerde. Ik heb mezelf afgewezen als ik weer een dip had, wat had ik nu weer ‘verkeerd’ gedaan? Zou dit dan nu eindelijk dan de oorzaak zijn van alle sores?
Ik heb me behoorlijk alleen gevoeld in het proces in het ervaren van de extreme moeheid, in het niet weten wat er aan de hand is en alles er aan doen om me beter te voelen. Alle oordeel er om heen over mijn leefstijl en de aanpassingen op gebied van voeding, maakte het niet gemakkelijk. Het gevoel mij te moeten verantwoorden. Ook al weet ik dat het bezorgdheid was en vanuit liefde kwam.
Bij het typen voel ik de emoties weer komen. Ik word er verdrietig van. Want wat moet je als je je zo beroerd voelt? Dan is alles het proberen waard. En wat als niemand je kan vertellen wat er echt aan de hand is? Dan moet je het zelf uitzoeken. Gelukkig vertrouwde ik op mijn intuïtie o..a. in het gebruik van suppletie. Want veel wat ik doe blijkt behoorlijk nodig te zijn en heeft mijn lichaam afgelopen tijd geholpen.
Nu ben ik en puzzelstuk rijker die veel van mijn klachten verklaart. Hopen dat de behandeling/ suppletie gauw verbetering geeft en ik er gauw weer bovenop ben. Dat ik eindelijk datgene kan oppakken waar ik al 2,5 jaar over fantaseer. Dat ik écht weer lekker kan gaan met die banaan en lekker mensen kan inspireren op gebied van ondernemen en om hun ondernemersdromen na te jagen.
