Zo tijd voor een update, het is al even geleden dat ik ontdekte dat ik Lyme had. In de blog “Knettermoe, Lyme het missende puzzelstukje? deelde ik over het krijgen van de diagnose en mijn reactie erop. Inmiddels is er veel veranderd, gelukkig. Regelmatig wordt mij dan ook gevraagd: hoe gaat het nu eigenlijk? In deze blog praat ik je bij.

In september kwam ik, na lang zoeken, 1001 supplementen, verschillende specialisten en ga zo maar door, achter dat ik de ziekte van Lyme had. In plaats van in shock te zijn over de uitslag was er een enorme opluchting. Ik weet eindelijk wat er aan de hand is. Man man man, want is het rot als je dat niet weet. Uitdaging om je daar aan over te geven, vooral als je graag dingen ‘doet’ om ergens te komen. Nou ja, gelukkig heb ik mijn tanden er in gezet om er achter te komen, want daardoor weet ik hoe het zit.

Erkenning voor mijn klachten
Toen ik eenmaal wist wat er aan de hand was deelde ik dit met mijn omgeving. En in sommige gevallen waren die best heftig. Veel mensen waren opgelucht voor me en deelden dat ze het fijn vonden dat ik nu eindelijk wist wat er aan de hand was én daarmee een stukje dichterbij de oplossing. Maar ik kreeg ook de meest gruwelijke verhalen te horen over mensen die ze kenden (of via via verhalen) die ook lyme hadden en in een rolstoel zaten en weet ik wat voor narigheid. Ik dacht, dat laat ik het ene oor in en het andere oor uit. Ik ga niet geloven dat dit de bedoeling is voor mij. Ik heb het gevoel dat ik hiervan goed kan herstellen dus hou ik die mindset lekker aan. Daarnaast deed de bioresonantie-therapeut er zo luchtig over, dat gaf me vertrouwen dat we dit wel op konden lossen.

Je hebt moe en moe
Nu ik eindelijk wist wat er aan de hand was, had ik een ‘naam’ voor mijn klachten. Dat maakte veel los. Als ik zei dat ik moe was, werd nog niet helder hoe moe ik was. Deze moeheid is van een heel ander kaliber dan één of meerdere gebroken nachten hebben door kleine kids. Maar dat ga je er niet steeds bij vertellen. Dus ben ik gestopt met vertellen dat ik moe ben. Want dat was de standaard. Ook op de puppytraining, waar ik wekelijks heenging, deelde ik er niets over. Want wat moest ik zeggen? Dat ik moe ben? Zoals zoveel andere mensen met corona nasleep en alle toestanden die gaande waren? Ik had niet zoveel behoefte om het uit te leggen en me als het ware te verantwoorden.

Het heeft een naam
De dag na de uitslag had ik ook een puppytraining. Net als andere weken moest ik mezelf er echt heen hijsen. Enerzijds met het idee: het is goed om even in beweging te komen, buiten te zijn en met lekker met de hond op pad. Anderzijds mezelf afvragen waar ik vredesnaam mee bezig was. Het is zo’n wip tussen wat verstandig is en wat gezond is. Er even uitgaan kan ook goed doen. Hoeveel het weten wat er aan de hand was met me deed, merkte ik aan het eind van de training. We kregen het over het examen en ik vertelde dat ik niet zeker wist of ik erbij ging zijn. Ik brak in tranen uit. Huilend op het veld. Ik deelde dat ik steeds kapot ben door de Lyme die ik heb. Wat een ontlading. Ik kon het eindelijk zeggen.

Begrip krijgen
Als je begint over de ziekte van Lyme, is iedereen een soort van onder de indruk. Mensen snappen direct dat het geen kattenpis is. We hebben allemaal geleerd dat die ziekte van Lyme je leven behoorlijk zuur kan maken. De een is nog spastischer voor teken dan de ander. Newsflash: je kunt het ook van dazen krijgen en op andere manieren. Door het beestje een naam te kunnen geven, kreeg ik nodige begrip waar ik in al die tijd best wel naar verlangd had. Begrepen worden. Ik ben niet zomaar moe. Ik ben altijd zo moe alsof ik vijf nachten helemaal niet geslapen heb. Begrip en steun had ik nodig. Want het was pittig genoeg.

Streng zijn voor jezelf
In de zoektocht naar de oorzaak van mijn gezondheidsproblemen ben ik behoorlijk in de controle-stand gekomen. Ik hou van analyseren en de balans opmaken. Kijken wat het effect is van bepaalde dingen. Al met al ben ik behoorlijk lichaamsbewust geworden. Met alle klachten die ik had keek ik steeds weer: wat heb ik vandaag anders gedaan dan gisteren? Wat kan ik beter doen? Buikpijn: had ik dat glutenvrije broodje niet moeten eten? Ik kon niet slapen: had je ‘s avonds maar geen serie moeten kijken. Moe liggend op de bank: waarom val je niet gewoon in slaap geef je er nou maar aan over! Als je niet weet wat er aan de hand is, en steeds bij verschillende situaties bepaalde klachten krijgt, kun je er echt geen reet mee. Maar je zoekt een manier om er mee om te gaan en het op te lossen. Dus ik werd lekker streng voor mezelf, waar ik altijd al goed in ben. Ik kan je vertellen: dat hielp niet mee. 😉

Van een -4 naar een 6
Nou goed, tot zover even een beschrijving van de periode kort na de Lyme-ontdekking. Inmiddels zijn we alweer een half jaar verder en had ik deze blog eigenlijk wel eerder willen schrijven. Met de start van de bioresonantie-behandeling ging ik in zo’n spurt vooruit dat ik opeens weer energie kreeg. Holymoly wat ben ik Judith (bioresonantietherapeut) zo dankbaar. En voor de mensen die vragen hebben over op welke frequentie zij behandeld…ze heeft er een andere manier voor die overigens mega goed werkt. In een paar weken tijd ging ik van een -4 (zo beroert voelde ik me) naar een 6 en inmiddels kan ik wel zeggen dat ik op een 8 zit. Nog twee puntjes erbij aan energie en ik ben weer de oude Dees. Nooit verwacht dat het zo snel zou gaan. En de Lyme, die was na vijf behandelingen al niet meer te vinden. En ik zeg expres vinden: want Lyme kan zich verstoppen. Nu dus zorgen dat ik het onder controle blijf houden. 🙂

Wat het mij leerde
Ik zou Dees niet zijn als ik niet positief was en eens terug zou blikken op wat er nou allemaal gebeurt is én wat dat mij gebracht heeft. Ik hou er van om op die manier met de dingen om te gaan. Dus ook nu heb ik gekeken: waarom heb ik dit gekregen? Wat heb ik er van geleerd? Wat heeft het me te vertellen. Nou ik denk dat ik dat wel helder heb. De Lyme heeft mij letterlijk ‘lam’ gemaakt. Ik lag op de bank en ik kon niets, terwijl mijn hoofd overuren maakte. Ik had allemaal ideeën waar ik mee aan de slag wilde, maar mijn lichaam wilde niet. Opgesloten in mijn lichaam. Ik wilde DOEN maar kon niets. Waar ik graag in die doe-modus sta, had ik nu geen keus. Ik kon niet zoveel. Dus had ik die doe-modus los te laten en dat was nog al een hardnekkig proces kan ik je vertellen.

Lanterfanteren
Als jaarthema had ik een mooie bedacht. Zo’n thema bedenk ik elk jaar als soort van kapstok van waarin ik wil groeien. Ik hou van de doe-modus en merkte dat ik me niet zo goed over kon geven aan het nietsdoen. Ik heb het gevoel met nuttig te moeten maken. Als ik iets doe, voel ik me voldaan en dan voelt mijn dag pas als geslaagd. Daar wilde ik mee aan de slag. Die doe-modus meer los laten. De niets-doe modus omarmen. Mijn jaarthema werd “lanterfanteren’. Gewoon aanklooien. Niets hoeven. Dat wilde ik leren. Hahaha be aware met je jaarthema, want dit is precies wat Lyme me geleerd heeft. Ik kon niets anders dan me over te geven aan de moeheid. Te accepteren dat het was zo als het was. Gewoon wat om te lummelen in mijn joggingpak. Ik kan je vertellen: dat lanterfanteren, ben ik een master in geworden.

Leren van wat je meemaakt
Waar een ander een of meerdere burn-outs krijgt om duidelijk te maken dat hij of zij niet op het juiste pad zit, kreeg ik hem in de vorm van Lyme. Zo zit in alles wat je mee maakt een boodschap. Tenminste zo sta ik in het leven. Door te kijken wat er niet lekker gaat, kun je leren wat je anders te doen hebt. Als je doorgaat met wat je altijd deed, blijf je krijgen wat je altijd kreeg. Zo’n bekende zin en zo waar. Want als je de dingen anders gaat doen dan dat je altijd deed, krijg je andere dingen dan wat je altijd kreeg. Leren van wat je meemaakt, brengt je verder in je persoonlijke groei en ja….Lyme was voor mij een belangrijke levensles.

Lagere versnelling
Door de lyme leef ik in een andere versnelling. Een lagere welteverstaan. Ik heb de kaders van de dagen los gelaten. De helft van de tijd weet ik ook niet meer welke dag het is. Ik plan zo min mogelijk in mijn agenda, zodat ik echt kan voelen waar ik zin in heb. Dat ik altijd tijd heb voor een powernap of Yoga Nidra in de slaapzak op de bank, lekker in het zonnetje. Hoe ik hierin ben veranderd, werd me duidelijk in de laatste week dat ik alleen weg ging. Die deed ik altijd om te ontprikkelen, te vertragen en daarin mezelf tegen te komen. Ik kon altijd bergen werk verzetten in die weken vanuit flow. Maar de laatste keer was anders. Ik had de week niet echt nodig om tot mezelf te komen en heb ook bijna niet aan mijn bedrijf gewerkt. Er is in shift geweest en dat is gekomen door de Lyme.

Ervaren wat een ander voelt
Als ik er rustig over nadenk dan zijn er vast nog meer dingen die de Lyme gebracht heeft. Het is een waardevolle tijd geweest. Wat ik vooral ook waardevol vindt is dat ik nu zelf ook de mensen begrijp die ook chronisch moe zijn. Alleen die mensen die daar mee te maken hebben gehad, snappen wat ik bedoel, omdat ze het zelf ervaren hebben. Ik ben dankbaar voor die ervaring en dat ik met die mensen kan delen wat mij geholpen heeft. Zo heb ik ook ervaren hoe het is om je zo beroerd te voelen dat je kunt begrijpen dat mensen niet meer willen leven. Je hebt namelijk niet echt een leven meer. Zo voelde het. Dus als het over zou zijn, had ik het prima gevonden. Het is fijn om dat gevoel op een diepere laag te begrijpen.

Hoe gaat het dan nu?
Inmiddels gaat het dus echt wel een stuk beter. Ik slaap weer gemakkelijk in, slaap om 22.00 uur (ook als ik op bed heb zitten netflixen ;-)) en slaap weer door. Ik hoef zelfs ‘s nachts niet meer naar de wc. Mijn slaap- en gelukstofjesproductie loopt weer lekker. Sociale afspraken doe ik nog rustig mee. Ik focus vooral op thuis, goed voelen wat ik nodig heb en als het even kan een beetje sporten. Dat ben ik de laatste week weer wat meer aan het oppakken. Eerder ging dit altijd vanzelf en ging ik lekker mountainbiken, racefietsen, hardlopen. Nu is dat nog niet zo vanzelfsprekend. Ik heb de momenten goed uit te kiezen en sport voorrang te geven. Want ik weet dat het goed voor me is. Oh ja, daarover gesproken. Ik ben ook wel een queen Selfcare geworden als je het mij vraagt. 😉 Nog iets wat het gebracht heeft.

Dus ja, aangekomen bij de eindconclusie. Is Lyme een vloek of een zegen? Ik zie het graag positief en misschien is een zegen dan wel een heel groot wordt. Maar ik ben er oké mee dat dit mij overkomen is. Ik heb er veel van geleerd en het heeft me veel gebracht. Allemaal veranderingen in mijn leven waar ik dankbaar voor ben, waar ik anderen mee kan inspireren en in mee kan nemen. <3 En heel fijn: mijn babyproof bedrijf (zonder baby) is een lymeproof bedrijf geworden. Nu lekker verder herstellen en dan mijn babyproof bedrijf graag ook benutten voor een baby ;-). 

P.s. Aan het n asudderen over deze blog komen er nog steeds inzichten naar boven. Lyme heeft mij ook geleerd om op een nog dieper niveau te kiezen voor wat goed voor mij is. Los te laten wat een ander daar van zal vinden. Weer niet op een verjaardag? Nee klopt, ik trek het gewoon niet. Ik was al heel bewust met wie ik wel en niet om ga, maar het heeft me nog een next level meer bewust gemaakt. Het gaat me nu nog gemakkelijker af. Zo blijven dit soort inzichten stromen. Want ik voel mijn eigen grenzen beter aan, handel meer naar wat IK nodig heb. Zorg nog beter voor mijzelf. Bijzonder hoeveel zo’n situatie je allemaal kan leren.