De 4 daagse Vision Quest is achter de rug. Alleen zijn, in de buitenlucht, op zo’n 25 m2, zonder tent, niets te eten, geen mobiel of horloge, boekjes, muziek of andere afleiding. Om te onderzoeken wat er van mij overblijft als ik niets meer heb. Graag deel ik mijn ervaring met je. Nieuwsgierig naar mijn voorbereidingen en intenties? Lees dan Vision Quest: 4 dagen offline, alleen, buiten en zonder eten. Oh ja, ik waarschuw. Ik heb geprobeerd het kort te houden, maar dat is niet echt gelukt. 

Eenmaal in Bant aangekomen begonnen we met een stiltewandeling van een half uur. Op dat moment waren er namelijk zo’n 700 mensen die een Nature Quest van een dag deden. Met zware backpacks volgden we de pijltjes naar het basiskamp. Daar aangekomen direct de zware tas geparkeerd en de mobiel ingeleverd. De heksenpannen stonden boven vuurtjes en de thee was warm. Een fijn welkom. Tijdens de introductie kregen we uitleg, tips en maakten we buddy-trio’s; twee mensen waar je tijdens de Quest op terug kon vallen als het nodig zou zijn.

Het delen van intenties

Diverse rituelen kwamen aan bod. Een van deze rituelen ging over wat je achter wilde laten na de Quest. Waar wil je van af? Dat schreef je op een kaart, om het vervolgens in een groepje van 9 om de beurt te vertellen wat dit voor jou was en het daarna in de vuurpot te gooien en ritueel te verbranden. Daarna gingen we met dezelfde groep in de kring zitten met de talking stick. Wie de stok vast heeft, mag spreken terwijl de rest stilzwijgend luistert en niet reageert. Wie er klaar voor is pakt de stok en deelde zijn of haar intenties waarmee hij of zij de Quest inging. Je verhaal eindig je met Aho waarop vervolgens de groep ook volgt met Aho. Het Aho-en betekent eigenlijk iets in de trant van ‘het is gezegd’.

Een plek onder de zon

Met deze groep werden we naar onze plek in het bos gebracht. Daar mochten we alleen een plekje uitzoeken om de komende dagen te vertoeven. Onze coördinaten werden genoteerd zodat de organisatie wist waar we zaten en ons konden vinden als er een noodsituatie vanaf het thuisfront was. Ja, en dan begint het echt. Ik sta op ‘mijn’ plekjes tussen de brandnetels en beestjes. Met uitzicht over een prachtig meer en als ik de andere kant op kijk een veld vol goudgele boterbloemen. Prachtig! Oke, hoppa. Het wordt al donker, aan de slag. Met mijn praktische instelling heb ik al snel een touw van boompje naar boompje gespannen om mijn zeil overheen te gooien. Paar haringen om het vast te zetten, een elastiek her en der en klaar. Die staat. Matje klaarmaken, slaapzak er op leggen en deze weer in een waterdichte hoes proppen, her en der nog wat puntjes aan elkaar knopen, de spullen onder het zeil leggen en klaar is Dees.

De eerste nacht

Het is inmiddels fris geworden en ik ben ook wel moe. Ik besluit direct mijn nieuwe woning te betrekken. Duik in mijn slaapzak en spuit nog wat met anti-tekenspul in de rondte. Zo moet het wel goed komen. Nog even een dikke flits en een verre donder. Dan volgt er stilte en ben ik dromenland aangekomen. Na een aardige nacht, op tijd wakker – ik ben en blijf een ochtend mens – kijk ik naar de mooie natuur om mij heen. Het uitzicht op het water, de frisse lucht, heerlijk! Te beginnen met een tochtje naar de dixie. Oh ja, nog even uitleggen. We zitten in het bos met zo’n 80 man. De boswachter zag het niet zo zitten dat wij daar met elkaar het Kuinderbos zouden overbemesten. In de natuur red ik me ook prima. Maar ontdek als snel dat ik wel blij met die boswachter ben. Dit is mijn enige uitje vanaf mijn eilandje waar ik op vertoef. Alle dagen zie ik deze korte wandeling door het bos als een uitje. Ha, ik mag dan wel geen eten…maar kan wel de citroenschijfjes smullen die uit mijn water komen. Wat een genot. Maar niet voor lang. Dat begrijp je. Op lege maag bijna een hele citroen op. Protest van mijn lichaam en het citroenwater kwam er uit. Gelukkig in een vuilniszak die ik bij de hand had.

Luister naar je lichaam

Ik had het veel koud en er viel regelmatig regen. Dus kroop ik onder mijn zeil, waar ik door ruimtegebrek wel moest liggen.  Ja, en als ik daar dan toch lig te liggen dan ga ik maar mediteren en val ik vervolgens weer in slaap. Daar heb ik me echt over verwonderd. Gedachtes als: hoeveel kan een mens slapen, moet ik dit wel doen en overdag hoor je niet te slapen, gingen door mijn hoofd. Interessante gedachtes om te onderzoeken. Van wie zou dat niet mogen? En wat wat wil jij nu eigenlijk zelf? Luister naar je lichaam en vertrouw daar op. Hmm. Interessant. Hoe ga ik in andere situaties mee om? Luister ik wel goed naar de signalen van mijn lichaam? En als ik het dan wel ‘gehoord’ heb, waarom ga ik dan over grenzen heen? Waar komt dat dan vandaan en hoe zou ik daar anders mee om kunnen gaan? Kun je niet beter wat liefdevoller met jezelf omgaan?

Patronen doorbreken

Je begrijpt dat als je niets te doen hebt, je alle tijd hebt om patronen te ontdekken. Patronen die je steeds terug ziet komen in van alles wat je doet. Maar waarvan je vaak niet doorhebt waarom je dat zo doet. Juist als je leert begrijpen waarom je dit zo doet, volgt er acceptatie en kun je het beter loslaten en/of besluiten dat je het anders wil gaan doen. Op de eerste dag van de Quest merkte ik b.v. dat ik veel naar het toilet moest. Maar elke keer als ik daar zat, was ik niet onder de indruk van het vocht wat ik afvoerde. Lopende vroeg ik me af of ik het er om deed. Dat mijn lichaam het steeds maar nodig vond om te gaan, als saboteur van de afleiding zoeken. Ben ik onrustig? Loop ik letterlijk ergens voor weg? Hm.. interessant. Ik ben gaan liggen in mijn tentje en begon alle tekst te lezen die ik bij mij had; de gebruiksaanwijzing van het anti-teken middel, het ehbo kitje met tekentang ed, de tekst op de frisdrankflessen. Om vervolgens van het overige touw armbandjes te gaan knopen. He! Nu doe ik het weer.

Oog voor detail

Gedurende de dagen ontdek ik hartjes in planten die ik normaal als onkruid uit de tuin zou trekken. Ik zie een mier met wat geels lopen en volg zijn tocht over de stijger. Zie visjes zwemmen en beestjes de schoolslag doen. Op een gegeven moment zag ik beestjes in het water die in hoog tempo rond cirkelde van linksom naar rechtsom, van linksonder naar rechtsboven. Opeens zag ik de bollen van mijn nieuwe logo qua lijnen in het water. Mooi om te zien al dat beweging.  Even later hoor ik het geluid van een sportschoen over een rubber vloer. Wat is dat? Daar komt de zwaan van het meer op bezoek. Nooit geweten dat ze zo’n geluid maken. Pracht dier. Ik kijk hoe hij naar beneden duikelt om te eten, vraag me af hoe het is om zo op het water te kunnen drijven en eten van de bodem te plukken. Bij buiging van de hals zie ik de helft van een hartje.

Variatie in het zicht

Als ik hier de buurpaarden hoor proesten, heb ik een flashback. Net toen ik in mijn tentje lag hoorde ik een proest en daarna gehinnik. Yes! Zijn ze er nu dan echt? Stel je voor, je hebt helemaal niets te doen en de natuur om je heen al uitgebreid bekeken. Dan is een beetje variatie in het zicht wel fijn. Ja, daar zijn ze! Leuk! Wauw, kon ik nu maar een foto maken. Die paardjes met elkaar te grazen in de boterbloemenweide. Ik geniet. Zodra ze uit mijn zicht lopen komt er een jaloers gevoel op. He, verdorie. Nu zijn andere deelnemers van ze aan het genieten en kan ik ze niet zien. Dees, dat klinkt niet lief. Je hebt er net van genoten en het is fijn dat anderen ook zo’n fijn momentje zullen ervaren. Al typend moet ik om mezelf lachen. Dit soort gedachtes krijg je dus als je echt niets te doen hebt. De verveling slaat toe.

Zijn met wat is

Wat in de vredesnaam doe ik hier? Ik verveel me rot. Wat brengt dit me nou eigenlijk? Ik heb afgelopen jaren al zoveel geïnvesteerd in persoonlijke ontwikkeling. Ik ken mezelf al behoorlijk goed. Elk kwartaal ga ik een week alleen weg en dat brengt me mét internet, dak, eten en toestanden al heel veel. Maar hier is nog geen mooi inzicht gekomen. Vind ik het dan toch zonde van mijn tijd dat ik hier zit? Hoe zou het zijn als ik nu een paar boekjes had en een laptop, dan kon ik lekker een oerknal maken voor mijn social media blog. Of is dit weer een patroon? Moet ik dan altijd nuttig zijn? Wil ik altijd nuttig zijn? Ben ik dan nu weer te hard aan het werk? Moet iets altijd wat opleveren? Wat voor verwachting had ik er dan van? Ik besluit me bij de situatie neer te leggen, want ja…ik ben er nu toch. Het is nu even zoals het is. Komt er geen diepgaand inzicht, is het ook goed. Want ik geniet van de natuur, kom tot mezelf, ben behoorlijk ontspannen en eigenlijk hebben de voorbereidingen mij misschien al het mooiste inzicht gegeven.

Uren in een dag

Op een gegeven moment ben ik uren gaan tellen om te puzzelen hoever ik al in de Vision Quest zou zijn. Ik verheug me op de volgende dag, dan ben ik al over de helft. Die gedachte helpt mij. Want wat duurt een dag lang als je alleen bent, niets te doen hebt, op je plek vastgepind bent en geen idee hebt hoe laat het is. De tijd los laten, ook zoiets. Ook een kunst als je het mij vraagt. Iedereen die nu nog tegen mij zegt dat hij of zij wel zou willen dat een dag meer uren zou moeten hebben, die ga ik adviseren eens twee dagen onder deze omstandigheden in het bos te gaan zitten. Mijn hemel, wat een tijd is 24 uur. Het is alleen maar net wat je er mee doet. Ook een waardevol inzicht om mee naar huis te nemen. Wat doe ik met de uren in de dag? Daar ben ik al sinds twee maand bewuster mee bezig, maar dit wordt nu wel even weer opgefrist.

Terug van weggeweest

Eten en hard werken. Dat waren twee thema’s die bij mijn Vision Quest centraal stonden. In de voorbereiding op het vasten ging ik al aangepast en minder eten. Eigenlijk gaf mij dit al een groot waardevol inzicht (zie mijn vorige blog).  Ik heb mij verwonderd hoe goed we met minder maar ook zonder eten kunnen. Ja, de eerste dag ben je misschien duizelig of wordt het even zwart voor de ogen. Maar toen we eenmaal gehaald werden liep ik gewoon hop hop met mijn veel te zware tas terug naar het basiskamp. Je kunt meer dan je denkt en je hebt minder nodig dan je zou verwachten. En mijn gedrevenheid. Ik heb onderzocht waar het vandaan komt. Komt het door een gebeurtenis? Is het een vluchtstrategie geworden? Of zit het in mijn bloed? Misschien is het elkaar juist gaan versterken? Al met al besluit ik dat het in het aard van het beestje zit en dat het goed is om zo gedreven te zijn, zolang ik me er maar goed bij voel en niet aan mezelf voorbij loop. Dan is het juist een hele mooie eigenschap die ik liefdevol kan omarmen. Bij terugkomst delen we dit ook weer met onze groep in de kring waar we bij start mee begonnen zijn en volgen er nog wat rituelen om de Vision Quest mee af te sluiten.

Mindful thuiskomst

Er tikt iemand op mijn schouder. Mijn vriend is er. Wat fijn. Heerlijk. Knuffelen. Wat voel ik veel liefde. Ik geniet. In de auto kijk ik om mee heen wat ik onderweg zie. Ik voel me rijk en gelukkig. Eenmaal thuis geniet ik dat ik daar rechtop kan staan. Oh en douchen, dat is fijn! Mijn dekbed aanraken, wat een fijne stof. Wat een zacht bed. Heerlijk. En zo volgen nog vele momentjes. Bewust genieten, met volle aandacht. Het zijn de kleine dingen die gelukkig maken. Ik ben mindfull thuis gekomen en besluit vanaf nu als Desiree 2.0 versie elke dag te mediteren en het dan nu echt te gaan doen. Gewoon. Omdat je het waard bent. Het brengt je rust en ruimte in mijn hoofd, een vrij gevoel, ik kom dichter bij mijn gevoel, sta meer open en voel veel liefde. Wat een rijkdom. Dan komt dat ook wel goed met dat zogenaamde ‘harde werken’. Dat past meer. En bij die 2.0 versie hoort ook voeden in plaats van vullen; kleinere hoeveelheden en echt alleen maar wat ik heel lekker vind. Minder eten, meer en bewuster genieten. Dat is het plan waar ik naar uitkijk.

Binnen kernwaarden, buiten comfortzone

Even terugkijken op de verschillende elementen uit de Vision Quest. Het vasten? Makkie. Offline zijn? Prima vol te houden. Buiten zijn? Heerlijk! Zelfs best trots dat ik mezelf met zo weinig kan redden. Het alleen zijn? Ook daar voelde ik me goed bij. De beperkte ruimte? Oei, die vond ik lastig. Ik was heel graag mooie boswandelingen gaan maken en lekker actief gaan doen. Geen tijd? Ook die vond ik pittig. Aan de hand van de zon een beetje gekeken hoe de dag verliep, maar toch lastig inschatten als je geen idee hebt hoe laat de zon nu op en onder gaat. Geen afleiding. Ook dat is toch wel een puntje. Dat is vast ook waarom ik graag zou wandelen, toch een vorm van afleiding van het proces waar je in zit. Voor herhaling vatbaar? Zaterdag dacht ik dat het een eenmalige actie was. Maar inmiddels denk ik dat ik op een zeker moment nog wel weer eens zo’n avontuur aan ga met mezelf. Maar dan in Zweden of een andere mooie plek met andere bijzondere mensen. Bij mij viel de Quest binnen al mijn kernwaarden – open-minded, puurheid, mindfull, wilskracht en inspireren – maar buiten mijn comfortzone. Dat geeft een boost en voelt fijn.

Doe je mee?

In Dit zou elke ondernemer moeten doen schreef ik al over mijn weken dat ik alleen weg ga. Dat brengt me veel. Volgende maand is het weer zover en daar verheug ik me op. Maar hoe lang is het voor jou geleden dat je echt alleen bent geweest? En wanneer heb jij voor het laatst gewoon eens een paar uur om je heen zitten kijken naar wat er is. Zonder enige vorm van afleiding? Ik wil jou uitnodigen om eens na te denken met welke intenties jij het bos in zou gaan en dat te delen met een vriend(in) of familielid. Het bos in te gaan voor minimaal 8 uur. Ongeacht het weer. Zonder afleiding. Wat doet het met jou? Wat brengt het jou? Wat gaat er door je heen? Welke patronen ontdek jij? Ik ben nieuwsgierig. Durf jij het aan?

Via deze weg wil ik ook graag iedereen bedanken voor de fijne betrokkenheid. Ik deed de telefoon aan en er stroomden berichtjes binnen via alle online kanalen én zelfs bij thuiskomst een kaartje. Super lief! Met veel plezier en liefde heb ik mijn verhaal getypt in het zonnetje. En hoop je met mijn verhaal te inspireren.

Liefs Dees

P.s. Mijn mooie nagels gingen al aan gort toen ik net in de auto stapte. Hoewel ik even baalde, moest ik daarna wel hard lachen. Dit weekend zou het niet om mooi zijn gaan.